dutchies!!!

[perUmbram]

ik hoop erg dat ze voor een niet-festivalconcert naar berlijn, of anders amsterdam, brussel of parijs komt. heb daar meer zin in dan een festival, vooral omdat je je dan moet verdringen bij een hoofdpodium om artiesten te zien die je niet wilt zien voordat Björk eindelijk komt.

[meisbaer]

Ik heb een kaartje voor Londen gekocht, iemand anders die gaat?

Hopelijk gaat het allemaal door, ben nog een beetje onzeker, omdat er vanalles verschoven is later het jaar.

[perUmbram]

Ik heb een kaartje voor Londen gekocht, iemand anders die gaat?

Hopelijk gaat het allemaal door, ben nog een beetje onzeker, omdat er vanalles verschoven is later het jaar.

Ik zit nog heel erg te twijfelen omdat ik mijn roosters e.d. in die periode nog niet ken, maar er komen de laatste tijd zo weinig nieuwe concerten bij dat ik het gevoel heb op hete kolen te zitten om toch naar één van deze te gaan. Eigenlijk zou ik liever naar rome gaan (die locatie is wel echt prachtig), maar dat valt ook nog eens doordeweeks...

(het valt me trouwens op dat de nederlandstaligen hier (met 1552 posts) wel echt de actiefste community zijn in (m)other tongue - geeft dit ons de mogelijkheid te lobbyen dat ze eindelijk weer eens naar de benelux komt? )

[meisbaer]

Andere landen hebben hun eigentalige forum, zoals frans en spaans. Ik weet zeker dat ze hier best nog goed gaat verkopen, maar dat ze geen mooie locatie kunnen vinden. Als die Westerpark concerten nog bestonden, dan was dat zeker weer een optie geweest.

Ik heb toch ook maar voor Londen gegokt, als is waarschijnlijk die in Zweden nog veel mooier (en een eigen concert!), maar nu deze naar juli is verschoven, is het erg kort op Rock Werchter. Dat verschuiven maakt mij trouwens wel erg zenuwachtig, maar hoop dat het eerste concert (Londen dus) in ieder geval doorgaat.

[epicurus]

Openluchttheater Rivierenhof Antwerpen, maar wellicht te klein: 2000 plaatsen

[meisbaer]

2000 is inderdaad erg weinig. Maar nu ze ook al het festival in portugal in augustus heeft geannuleerd, denk ik dat het in ieder geval deze zomer niet meer gaat worden.

Ik vind het maar raar dat alles zo naar voren geschoven is, hopelijk is het alleen maar logistiek, niets persoonlijks aan de hand.

[epicurus]

Bjork komt naar Gent op 11 juli
is echt wel een leuke locatie
https://bjork.gent/en/tickets-eng/
hopelijk is er ergens een pre sales link ... indien gekend: delen aub

[borsijb]

Bjork komt naar Gent op 11 juli
is echt wel een leuke locatie
https://bjork.gent/en/tickets-eng/

Leuk! Als ik niet al tickets had gekocht voor Primavera festival was ik er heen gegaan

[meisbaer]

https://www.muziekgebouw.nl/agenda/Concerten/7714/

Concert van een ensemble dat Debut doet. Geen Björk meedewerking, maar misschien best leuk.

[perUmbram]

https://www.muziekgebouw.nl/agenda/Concerten/7714/

Concert van een ensemble dat Debut doet. Geen Björk meedewerking, maar misschien best leuk.

ha! interessant om door een deels nieuwe-muziekbezetting uit te laten voeren, zeker omdat het niet echt haar meest 'experimentele' of avant-garde plaat is. Ik moet even kijken of ik dan in nederland ben/kan zijn. zou wel interessant kunnen zijn.

[epicurus]

Interview in De Morgen vandaag:

Björk is het beu: "Klootzakken kunnen niet langer hun gangetje gaan"

Pas op voor valse tickets, waarschuwde Gent Jazz deze week. Dat gebeurde in de aanloop naar het concert van Björk (52) op het Gentse Sint-Pietersplein in juli. Pas op voor valse mannen, waarschuwt Björk dan weer. "Het is nu de beurt aan de vrouwen. Wij schrijven de toekomst."

“Als een opdringerig kereltje je op het hart drukt dat hij ’s nachts op je balkon zal klimmen? Dan mág je bang zijn. Maar je moet nog veel luider durven roepen.” Björk Guomundsdóttir zegt het geagiteerd, zelfs met die frêle elfenstem van haar. Een stem die bedrieglijk aangeeft dat ze nog niets aan meisje heeft ingeboet sinds de jaren 90, trouwens.

Ze wil het tijdens ons gesprek niet letterlijk over Lars von Trier hebben, maar de woede wint toch. Met die balkonscène verwijst ze immers níét naar de romantische escapades in Romeo en Julia. Wel naar de hinderlijke toenaderingen en seksuele intimidatie van “een Deense regisseur”, die haar het leven zuur maakte nadat ze hem afwees op een filmset.

Je moet al een slechte verstaander zijn om niet af te leiden dat het gaat om Von Trier, tijdens de opnames van Dancer in the Dark (2000). “Het werd me duidelijk dat het universeel geaccepteerd is dat een regisseur zijn actrices kan betasten en lastigvallen”, schreef Björk in oktober op Facebook.

Toen ze de regisseur afpoeierde, strafte hij haar door het verhaal op te hangen dat zij een onmogelijke lastpak was om mee te werken. “Door mijn kracht, mijn entourage en omdat ik verder geen ambities had in de acteerwereld, kon ik weglopen”, verzucht ze vandaag. “Ik kon het permitteren om jaren weg te blijven uit die wereld. Ik heb me wel altijd zorgen gemaakt over anderen die dat níét konden. Of kunnen.”

Veel woorden wil ze er vandaag eigenlijk niet meer aan vuilmaken, zegt ze. Na zijn staalharde ontkenning heeft ze namelijk al eens opgelijst hoe hij haar de duvel aandeed. “Na elke take kwam hij naar me toe en omarmde hij me lang. Hij aaide mij soms minutenlang zonder dat ik dat wilde. Wanneer ik hem na twee maanden vertelde dat hij moest stoppen me aan te raken, ontplofte hij en gooide hij een stoel kapot waar iedereen bij stond. Tijdens het filmen fluisterde hij seksueel getinte zaken in mijn oor, soms zelfs wanneer zijn vrouw naast ons stond.”

Ze heeft alles gezegd wat er gezegd moest worden, maakt Björk me duidelijk. Maar dan komt ze meteen weer terug op die woorden. “Ik heb dat bericht bewust op Facebook geplaatst om vrouwen te steunen die niet in staat zijn om ‘nee’ te zeggen. Om vrouwen te steunen, die verhinderd worden om ‘nee’ te zeggen.

“Het voelde bijna aan als een aflossing van mijn schuld, ja. Ik groeide op in een tijd en in een klimaat waar je misogynie gewoon moest tolereren. Bijt door de zure appel, en slik het maar allemaal. Gelukkig zijn jonge vrouwen vandaag steeds mondiger. Ze vrezen niet langer dat klootzakken hun gangetje kunnen gaan zonder bestraffing. Als iemand je probeert te naaien – op welke manier dan ook – kun je tegen die persoon in gaan. Mij is dat nooit verteld. Ik had alleen het geluk dat ik overal mee weg kwam, omdat ze me een rare vogel vonden. Maar dat is niet de toekomst die ik zie voor mijn dochter Isadora.”

Gelukkig merkt ze vandaag ook een tegenbeweging: “Als tiener heb je volgens mij een beter moreel kompas. Jonge mannen zien nu ineens ook wat er rond en boven hun hoofd gebeurt. De dam is aan het breken. Ik kan alleen maar blij zijn dat vrouwen en jonge artiesten zich nu niet meer langer aan het lijntje laten houden, en jonge mannen emotioneler worden. Of dat hoop ik toch.”

Ze verwijst daarna vaagweg naar de zin ‘Tabula rasa for my children / Not repeating the love-ups of the fathers’ die ze zingt op haar laatste plaat Utopia. We vertellen haar schroomvallig dat we ons na die sneer, zelf vader zijnde, ook even de gebeten hond voelden. Björk haalt weliswaar uit naar het patriarchaat, maar net zo goed lijk je tussen de regels te kunnen lezen hoe ze natrapt naar één persoon in het bijzonder. Fans weten intussen ook wie.

In het vrij agressieve ‘Sue Me’ lijkt ze haar voormalige beau namelijk ook te pardonneren voor alle pijn die hij bezorgde. De man in kwestie is kunstenaar Matthew Barney, aan wie ze haar vorige plaat Vulnicura integraal ophing. De vergiffenis die ze nu biedt, verpakt ze in subtiel vitriool. ‘He took it from his father who took it from his father who took it from his fathers’, analyseert en fileert Björk hem, alsof de schuld alleen bij hém en zijn genetische erfenis ligt. ‘Let’s break this curse, so it won’t fall on our daughter.’

Björk vindt dat niet noodzakelijk de juiste interpretatie. “Isadora is mijn tederste bezit. En ik begrijp dus wel waarom je het zo persoonlijk zou opvatten. Maar je kunt er niet verder naast zitten. Er zijn genoeg geweldige vaders in de wereld, onder wie de mijne. En jij bent vast ook niet de kwaadste. (lacht) Maar het patriarchaat… dát is het grote probleem dat ik aanhaal. In IJsland bestond dat eigenlijk nooit, toen ik daar opgroeide. Daar hoefde ik als kind nooit over seksuele ongelijkheid te zeuren. Alle vrouwen waren – nee: zijn – onafhankelijk, en zo worden ze ook behandeld. Maar buiten de grenzen van dat eiland leek het vaak alsof vrouwen in de derde wereld waren beland.

“Ik draai nu al een tijdje mee, en ik wéét hoe het aanvoelt om als jong, onervaren maar onvervaard meisje in een kamer vol juristen of CEO’s te stappen. Je wordt er als een dom gansje behandeld. Een popje en een kneusje. Dat gebeurt nog zo vaak. It’s absolutely horrible. Ik snap wel hoe ongemakkelijk je je gevoeld moet hebben als vader, toen je die liedjes hoorde. Maar je moet toegeven dat er minstens een grond van waarheid zit in wat ik zing.”

Of ze ontgoocheld is in mannen, willen we weten. Ze weifelt. “Ik ken zo veel wonderlijke mannen. Zo veel heerlijke mannen. Maar eigenlijk ben ik wel ontgoocheld dat het ook meestal mannen waren – en zijn – die de wereld naar de afgrond duwen. Het idee dat ik met deze plaat, deze tour én mezelf wil uitdragen, is dat het nu de beurt is aan de vrouwen. Geef hen de kans om de wereld recht te trekken.

“Mijn vriend James Merry (die oorspronkelijk ingehuurd werd om onderzoek te doen voor haar album 'Biophilia' uit 2011, red.) verzamelde fluitmythes uit de hele wereld. Hij vond verhalen uit Zuid-Amerika, Afrika, Indonesië, bij Amazonestammen en ook in de IJslandse mythologie. De rode draad tussen die verhalen was ontsnapping. Vrouwen braken uit een samenleving die hen onderdrukte, stalen fluiten, en trokken met hun kinderen naar een nieuwe plek. Daarom hoor je ook zo veel fluitjes op deze plaat.

“De vrouwen leven heel gelukkig voort in die mythes, maar dan komen de mannen om hoofden af te hakken. Ik houd niet van dat slotstuk. (lacht) Dus besloot ik om het einde te veranderen op de plaat. Ik denk écht dat wij de toekomst kunnen schrijven.”

Het is maar één van de redenen waarom Utopia zo snel mogelijk Vulnicura moest opvolgen. “Ik vond het soms moeilijk om Vulnicura opnieuw te beleven op een podium. Op het podium beschouwde ik die songs zoals een doorgewinterde performer dat zou doen. Ik wilde echt niet élke avond in een bolletje opgekruld liggen, terwijl ik de ziel uit mijn lijf zong. Maar tegelijk voelde ik me daar achteraf schuldig over.

“Die muziek kwam echt wel van de donkerste plaats in mijn hart, en fans werden net daardoor ook aangetrokken tot dat album. Alleen: ik kan het niet maken om mezelf elke avond in die ellende onder te dompelen, terwijl ik iedereen in de zaal zag sterven, samen met mij. Ik geloof sterk in karma. Je moet jezelf niet te veel wentelen in zelfmedelijden, anders word je nog ongelukkiger. Na die vorige plaat ben ik dan ook meteen terug aan de schrijftafel gaan zitten. Dat de opnames voor dit album twee en een half jaar zouden kosten, wist ik natuurlijk niet.” (lacht)

‘Eendracht - union - einigkeit’, schreef Björk in maart nog in de drie landstalen op Facebook, om haar concert op het Sint-Pietersplein te promoten. Ook nu wil ze het weer over eenheid hebben. “Ik voel me meer dan ooit één met mezelf”, giechelt ze. “Het voelt alsof ik een enorme ballast heb kunnen afwerpen.” Daarmee verwijst ze naar haar amoureuze verleden, maar eigenlijk ook naar haar muzikale erfenis. “Er zijn momenten geweest dat ik het haatte om weer eens dezelfde hits te spelen”, zegt ze over hits als ‘Big Time Sensuality’, ‘Army of Me’, ‘It’s Oh So Quiet’ of tientallen andere successingles.

“I felt like a tsjoebox”, zegt ze in dat heerlijke IJslandse accent. “Maar nu heb ik vrede genomen met al mijn liedjes. Ze horen bij me, maar ik hoef ze niet altijd meer bij me te dragen. Af en toe kies ik er eentje uit dat bij mijn humeur past.”

In de aanloop naar het interview wilde Kurt Overbergh, artistiek directeur van de AB, jarenlange fan en ook bekend onder zijn koosnaampje Kükl (vernoemd naar een vroegere groep van Björk) weten of ze ooit nog een jazzalbum zou uitbrengen. “Nee”, klinkt het droogjes. Ze wuift dat idee meteen weg. “Dat zou ik te voorspelbaar vinden. Ik heb geen benul hoe ik morgen wil klinken, en zo ben ik altijd geweest. Er is een oud liedje van me dat ‘There’s More to Life than This’ heet. Dat werd live opgenomen in een toilet, terwijl er een feestje aan de gang was. Dat kun je horen aan de echo en de achtergrondgeluiden. Geen idéé waarom ik het toen deed, maar ik voelde toen wellicht dat het zo moest gebeuren. Je kunt dat naïef noemen, maar ik verkies instinct boven verstand. Kom je veel verder mee. Geloof me.”

Björk maakte natuurlijk nooit echt voorspelbare albums. Wel toegankelijke liedjes. Dat stadium is ze nu finaal voorbij, gelooft ze. De IJslandse evolueerde dan ook van zangeres en actrice naar kunstenares. Eén die een paar jaar geleden nog een overzichtstentoonstelling kreeg in het MoMA in New York. Elke innovatieve videoclip of bizarre outfit vond je er in een museumzaal. “Ik heb nooit raar gedaan voor de kunst”, schokschoudert ze vandaag. “Ik heb van raar doen een levenswerk gemaakt. Dat zou niet anders geweest zijn als ik bakker was geworden.”

Toch belooft ze een eenvoudige show in Gent. Een grapje, vermoeden we na het interview. Verwacht maar een extravaganza in een gesimuleerd paradijs: een tropisch eiland met bosnimfen die muziek spelen. En met Björk als de fleurigste paradijsvogel. “Ik ben zo blij dat ik bij jullie op het Sint-Pietersplein kan optreden. Ik hou van monumentale pracht én de buitenlucht. Maar ik heb een schurfthekel aan stadions. I really fuckin’ hate it. Arena’s hebben niet alleen een afschuwelijke akoestiek, maar ik voel er ook helemaal niets bij. Al dat kille beton, al die uniforme zitjes. Het is net alsof ik op jullie zou spuwen, wanneer ik daar gevoelloos zou zingen. Ik heb het ooit gedaan, hoor. Nee, niet het spuwen. (giechelt) Maar elke keer kreeg ik achteraf het gevoel dat ik het publiek onmogelijk geraakt kon hebben. In een theater is die connectie veel makkelijker op te roepen, en zelfs van grote festivals hou ik enorm. Alleen: waar gewapend beton heerst, verdwijnt gevoel. Dat is niet het Utopia dat ik voor ogen houd.”

[meisbaer]

Bedankt voor het posten! Best fijn interview

[epicurus]

REVIEW IN Knack:

dit was dag 1 van Primavera: Björk overklast de rest met zeven dwarsfluiten en een harp

Maakt Björk festivalmuziek? Die vraag konden we enkel hoofdschuddend beantwoorden in 2012, na haar veelbesproken maar dunbevolkte passage - de wei stond niet eens halfvol - als headliner op Pukkelpop. Dat haar eind vorig jaar verschenen album Utopia opgebouwd is rond samples van vogelgezangen en een dertienkoppig fluitensemble, deed ons vermoeden dat ook deze tournee geen hapklare brok zou worden.
Maar kijk, we hebben haar gezien, en eigenlijk willen we niet te veel verklappen. Laten we zeggen dat iedereen op 11 juli de kans krijgt om met eigen ogen te aanschouwen in welke gedaante de IJslandse zich tegenwoordig aan de buitenwereld toont, en dat u die kans maar beter met beide handen grijpt.
Vraag: wat is minder cool dan een dwarsfluit?
Antwoord: zeven dwarsfluiten. En een harp.
Zeven dwarsfluiten, een harp, percussionist Manu Delago en een anonieme klankentapper vullen het podium bij Björk. Eigenlijk zou je ze menselijke decorstukken kunnen noemen. Of spelers in een schouwspel dat het midden houdt tussen een schilderij van Caravaggio, een documentaire van Richard Attenborough, een film van Guillermo Del Toro, en kabuki, oftewel de edele kunst van de Japanse opera.
Nogmaals, we willen écht niet te veel verklappen, maar weet dat we nooit zo geboeid naar fluitisten hebben staan kijken als gisteren. Weet dat Björk veel songs uit haar meest recente plaat plukt, maar ook uit haar debuut (Human Behavior), uit Post (Isobel), uit Volta (Wanderlust) en uit het a capella-album Medúlla (Pleasure Is All Mine).
Als rattenvangers uit Reykjavik brachten Björk en haar dwarsfluit-elfjes ons in vervoering. Weet dat Primavera Sound anderhalf uur lang niet meer in Barcelona lag, maar in een parallel universum, waar bloemen zingen, sterren schitteren in de kleuren van de regenboog, en vogels kunnen praten. 53 is ze intussen, maar Björk heeft ons verrast, verrukt, en met een brede glimlach de nacht in gestuurd. Slimme zet van Primavera om ze niet als headliner te programmeren, maar rond 22u, wanneer de hersenen en oren nog helder genoeg zijn.
Eigenlijk is er maar één reden om op 11 juli niet op het Sint-Pietersplein te Gent te staan: als u het stemgeluid van mevrouw Guðmundsdóttir écht niet te harden vindt, blijf dan thuis. Anders gaat u kijken, zo simpel is het. En neem uw kinderen mee.

[error]

Ha! Ik vind het stemgeluid van björk te harden… dus ik ga naar Gent!

[epicurus]

Ha! Ik vind het stemgeluid van björk te harden… dus ik ga naar Gent!

En neem je je kinderen mee?

[error]

En neem je je kinderen mee?

wellicht, maar geen idee welke.

[meisbaer]

En volgens mij bedoelen ze david ipv richard Attenborough (dat is z'n broer), maar fijn dat er zo positief over haar wordt geschreven

[epicurus]

En volgens mij bedoelen ze david ipv richard Attenborough (dat is z'n broer), maar fijn dat er zo positief over haar wordt geschreven

Ja, is waar, was me nog niet opgevallen. Shame on you, knack [emoji12]

[error]

Manu nu bij VPRO's Vrije Geluiden (NPO1)

[epicurus]

Oei gemist, maar heruitzending op zaterdag, zie ik.
Was het de moeite?

[error]

Was leuk, twee nUmmers en een gesprek, direct aan het begin van de uitzending. Björk komt ook nog kort ter sprake.

Zie https://www.vpro.nl/vrije-geluiden/medi ... rgia~.html

[epicurus]

Vandaag op humo.be:

Toen we een van Björks fluitisten al spelend uit een met goud ingelegde bloemknop zagen verschijnen, waren we blij dat Björk deze zomer niet op een massafestival – herinner je nog haar lauw ontvangen set op Pukkelpop 2012? – maar op het mooiste plein van Gent komt spelen.

Gent Jazz brengt de IJslandse avant-gardeprinses namelijk op 11 juli naar het Sint-Pietersplein voor haar eerste Belgische show sinds Pukkel 2012 en tevens haar enige optreden in de Benelux met haar nieuwe plaat ‘Utopia’. Ook Frankrijk bezoekt ze maar één keer: afgelopen zondag speelde ze met zonsondergang een sprookjesachtige set in het Parijse park Bois De Vincennes op het festival We Love Green. Net zoals we als kind onze pakjes onder de kerstboom al weken op voorhand hadden opengescheurd, trokken we nu naar Parijs, benieuwd welke Björk we nu zullen aantreffen.

Nog nooit gehoord van We Love Green? Dat komt nog wel. De naam van het festival geeft het al weg: van afbreekbare verpakkingen over zonnepanelen tot voedzaam eten, die Parijzenaars houden van groen. Milieubewust, zonder dat wij als feestende festivalganger daar al te bewust van waren. Wat wel opviel: ons festivaleten zwom eens níét in de mayonaise en op het eind van de tweedaagse stonden we nog steeds op groen gras in de plaats van een aangekoekte laag afval. Voeg daar nog een uitstekende line-up aan toe – de Londense rosse rocker King Krule blonk uit – en je begrijpt waarom We Love Green stilaan een vaste waarde in het Franse festivallandschap aan het worden is.

Veertig jaar na haar debuut als eigenzinnig kindersterretje blijft Björk (52) een geval apart. Tijdens de eerste tien minuten van haar headlinerset op We Love Green kwamen enkel maar vogelgeluiden uit de speakers, Björk was zelf nergens te bespeuren. Dan verscheen plots een heus manifest op het videoscherm. Dat we een utopia moeten creëren samen, een wereld waarin natuur en technologie hand in hand gaan. En waar beter te beginnen dan bij muziek?

En opeens was ze daar. De sirene van IJsland, het ongrijpbare elfje van de pop. Björk verscheen verkleed als een sprankelende orchidee te midden van een kleurvol bloemenperk, waarvan de opzichtigste bloemen gewoon haar fluitisten bleken te zijn. Eén muzikante verscheen nog veel later: toen de gigantische bloemknop vooraan het podium ontlook, een dik half uur in de set. Hoelang zat die vrouw daar al verstopt?

De muziek klonk bij momenten al even Avatar als het decor eruitzag. Björk bracht négen nummers van haar onbeschrijfbare jongste plaat ‘Utopia’. Is het pastorale techno? Industriële Disney? Massive Attack meets Tsjajkovski’s ‘Het Zwanenmeer’? Dwarsfluiten en dwarse beats vormden alleszins de basis van elke song. Verder was er weinig houvast: er waren nauwelijks strofes, laat staan refreinen. Björk bracht geen nummers, ze bouwde een universum.

Het wérkte tijdens de prachtige opener ‘Arisen My Senses’, een lied dat Björk ooit haar gelukkigste vuurwerk heeft genoemd, en het betoverende ‘Courtship’. En zéker tijdens ‘Losss’ – geen typefout – aan het einde van de set, waarin bassen als stormrammen de sprookjesachtige partij van de fluitisten verbrijzelden. Ook ‘Sue Me’ kwam hard binnen. Als reactie op haar ex die haar voor de rechtbank sleepte zong ze verbeten: ‘Sue me, sue me, sue me all you want.’ En iets later: ‘Let’s break this curse, so it won’t fall on our daughter. And her daughter. And her daughter.’

Maar tijdens de oh so quiet liedjes ‘Tabula Rasa’, ‘Utopia’ en ‘Features Creatures’ overstemden de beats van de danstent iets verderop de frivole muziek. Een probleem dat Björk in Gent niet zal hebben – als de studenten het einde van de examens niet te luidruchtig vieren in de cafés van de Overpoort, natuurlijk.

Met negen nieuwe nummers was er slechts plaats voor vijf oudjes, en niet eens allemaal klassiekers. Oké, ‘It’s Oh So Quiet’ speelt ze nooit, maar ze skipte ook ‘Hyperballad’, ‘Jóga’ en alles vanop het meesterwerk ‘Vespertine’. Ze speelde wél ‘Isobel’ en dat werd meteen het hoogtepunt van het optreden. Terwijl de grond daverde zong het publiek met Björk: ‘Na na na, na na.’ Vreemdste meezinger van het weekend.

Tja, weinig artiesten weigeren om hun grootste hits live te spelen. Maar weinig artiesten zijn na veertig jaar nog steeds relevant. De ongebreidelde fantasie, de betoverende muziek, Björks optreden bleef plakken. Nu we weten wat we van haar zullen krijgen in Gent, kijken we er eigenlijk alleen maar nog meer naar uit.

[epicurus]

Dit is toch wat overdreven, hoor: https://fleurcreatief.com/kom-bloemenkr ... den-bjork/

[meisbaer]

Haha, ik vind het wel grappig en best toepasselijk

[epicurus]

Interview in Knack Focus:

Ze houdt van karaoke, Utopia is niet echt haar 'Tinder-album', ze is niet bang om haar stem te verliezen en ze is er nog niet in geslaagd om vogels een contract te laten tekenen. Een openhartig gesprek met uw favoriete IJslandse nachtegaal, die binnenkort het Gentse Sint-Pietersplein doet vollopen.

'If you ever get close to a human / And human behaviour / Be ready, be ready to get confused / There's definitely, definitely, definitely no logic / To human behaviour / But yet so, yet so irresistible.'

Toen ze haar eerste stapjes als soloartieste zette, zong Björk al over het broze mirakel dat de mens is, een speelbal van passies en emoties. Haar eerste single, Human Behaviour, bekeek de homo sapiens vanuit een niet-menselijk standpunt, dat van een wild dier dat met wijd geopende ogen naar die naakte, dominante aap staart.

Nu, vijfentwintig jaar later, zijn verwondering, de mens, zijn zieleroerselen en de fauna en flora in zijn omgeving nog steeds een thema bij Björk. 'Op IJsland is er geen verschil tussen natuur en werk', zegt ze in Work in Progress, een reeks korte webdocumentaires waarvan de eerste aflevering focust op Björks samenwerking met Jesse Kanda (die de visuals voor haar video's maakt). 'Mensen refereren er niet aan de natuur. Ze zíjn de natuur.' Op Utopia, haar negende, eind vorig jaar verschenen album, is de grens tussen mens en natuur nauwelijks waarneembaar. Björks muziek wordt daarop beademd door vogelgezang, door een fluitensemble en door de bries die een harp doet trillen: Utopia is haar meest 'aards' klinkende album tot nu toe, een plaat die pleit voor romantiek en compassie, een plaat over de mens en big time sensuality, quoi.

Zelf heeft Björk het haar 'Tinder-album' genoemd. Op een onbewaakt moment, zo blijkt wanneer we haar spreken. 'Dat was een grapje. Een dwaas grapje, bovendien. I have a terrible sense of humor.' Het gegiechel dat daarop volgt, kan maar van één persoon ter wereld komen. 'Met échte liefde heeft Tinder weinig te maken. Ik gebruikte die vergelijking eerder om een bepaald gevoel, een bepaalde emotie te beschrijven. Een zekere openheid, een nieuwsgierigheid, de bereidwilligheid om aan een nieuwe periode te beginnen. Eigenlijk is Tinder voor elke mens zo'n beetje een scharniermoment, tussen een laatste hoofdstuk en een eerste, nieuw hoofdstuk.' En zelf heeft ze geen ervaring met de dating-app. 'Nee jong, natuurlijk niet! Weet je in wat voor een dating-app ik wél geïnteresseerd zou zijn? Eentje die op basis van platencollecties een match zoekt. Zou dat geen geweldige manier zijn om nieuwe mensen te leren kennen? Anoniem, enkel op basis van je muzieksmaak?'

Met die anonimiteit zou het in haar geval op Tinder nochtans best kunnen meevallen: sinds Vespertine (2001) is Björk nauwelijks nog herkenbaar op een platenhoes of podium verschenen. Vanaf Medúlla (2004) deden de intussen bekende maskers hun intrede. Zonder zo'n masker zou je haar tegenwoordig met moeite nog herkennen. 'Je hebt een punt', knikt ze. 'Een leven in de cameraflitsen vond ik maar niks. Dat is niet de esthetiek waar ik zelf voor kies. Al die foto's, al die herkenning: het voelt alsof iemand mijn energie binnendringt, mijn energie steelt. Met een masker op draai ik de rollen om: dan ben ik zélf degene die kiest welke energie ik uitstraal, welke indruk ik wil nalaten.'

Maar daar doet ze het eigenlijk niet om. 'Als artiest vind ik het visuele aspect van muziek even belangrijk als de geluiden. Met die maskers wil ik dus niks verstoppen, wel integendeel. Met een masker op kan ik net expressiever zijn. De vorm en de kleur van een masker - en van een kostuum - kan zo veel vertellen. Verdriet, leed en kwaadheid, maar ook opwinding, woede of verwondering. Emoties die je niet alleen in iemands ogen kunt lezen, maar in je hele expressie. En', giechelt ze 'ik vind het gewoon leuk om te doen alsof ik van een of ander futuristisch eiland afkomstig ben, een menselijke hybride die tussen allerlei andere vreemde wezens leeft.'

Haar gelaat kan ze verbergen, er is één ding dat Björk, zelfs met een bivakmuts en zonnebril op, altijd zal verraden: haar stem. Het is haar voornaamste handelsmerk, als sinds de beginjaren van haar carrière bij The Sugarcubes. 'Het sensuele gefluister, de jankende keelklanken', zoals PitchforkBirthday, de debuutsingle van The Sugarcubes, beschreef in zijn lijst van 200 beste songs van de jaren tachtig. Met Medúlla bouwde ze een compleet album rond de stem, het eerste en voornaamste muziekinstrument van de mens. Wat zou er gebeuren mocht ze dat instrument verliezen? 'Och, ik ben mijn stem al vaak verloren, hoor', klinkt het opgewekt. 'Toen ik nog in punkbandjes zong, speelde ik mijn stem constant kwijt. Ik ben het belang ervan pas met de jaren beginnen in te zien. Misschien pas echt toen ik Vespertine maakte, een plaat die ik heb geschreven met enkel een laptop en mijn stem. Tegelijk heeft dat album me ontkoppeld van het idee dat ik enkel maar 'een zangeres' ben. Sindsdien ben ik zelfvoorzienend. Ik kan zelf producen, zelf mijn arrangementen schrijven, ik ben meer dan louter 'een stem'. Ik bedoel maar: het heeft bijna drie jaar gekost om Utopia te maken, en in die periode heb ik hoogstens tien uur gezongen. Terwijl het maanden heeft gekost om die plaat te monteren, te masteren, te mixen. Snap je? Dus zelfs al ik mijn stem voorgoed zou verliezen, dan nog zou ik muziek blijven maken, honderd procent zeker.'

Ze zingt nu beter dan toen ze twintig was, weet Björk, een voordeel van het ouder worden. 'Ik groei samen met mijn stem', zegt ze. 'Zingen is iets dat continu verandert, iets dat groeit. En dat moet je vieren. Een van de leukste dingen ter wereld is naar een afgelegen eiland gaan, de zee in zwemmen, je mond opendoen en je stem alle vrijheid geven, wat er ook uit uitkomt. Of je nu 25 of 55 bent, maakt niet uit. Jong en oud, van Papoea-Nieuw-Guinea tot Peru of Engeland, de stem is het ultieme instrument om jezelf uit te drukken. Dáárom ben ik zo'n fan van karaoke. (lacht)'

Zit er muziek in élke stem? Ook in die van pakweg Donald Trump? Er klinkt twijfel aan de andere kant van de lijn. 'Tja, wat moet ik daarop antwoorden?' Alsof ze zich gepakt voelt op eigen terrein. Utopia is deels een reactie op de verkiezing van president Trump. Zijn vrouwonvriendelijke uitspraken joegen Björk de kast op, maar vooral zijn betwisting van de klimaatopwarming en zijn afkeer van het klimaatakkoord van Parijs brachten er haar mede toe om een album te maken waarop liefde en hoop centraal staan. 'Of je de persoon Trump nu kunt luchten of niet, zijn complete onverschilligheid - als president van het machtigste land ter wereld - tegenover het leven op onze planeet zou je in elke molecule moeten raken. Komaan, hoe ongevoelig en bekrompen kun je zijn? Dit gaat niet over macht, of over grenzen, het gaat over overleven, het overleven van onze hele planeet. Dat is toch iets wat elk wezen van nature wil, overleven?'

Ze vertelt dat ze in de aanloop naar Utopia veel onderzoek gevoerd heeft naar oude beschavingen, naar allerlei inheemse volkeren. En telkens kwam ze uit bij de fluit, het instrument dat volgens sommige beschavingen de geest van de mens herbergt. 'Veel menselijker dan pakweg de viool. Eigenlijk zijn violen maar afgrijselijke dingen', lacht ze. 'Met een fluit kun je iemand kussen. Je blaast leven in iets, letterlijk! Het is zo een fris, levendig geluid. Zelfs met een synthesizer kun je dat nauwelijks nabootsen. Fluiten kunnen we ook zonder instrument, gewoon, met onze lippen. Fluiten doet je dromen over het leven. Fluiten staat voor een nieuw begin, waarbij elke hap naar adem een nieuwe start is.'

Behalve fluit, harp en stem is er nog een prominente aanwezige op Utopia: Alejandro Ghersi, de Venezolaanse producer achter het alias Arca, die al hand- en spandiensten verrichtte voor FKA Twigs, Kelela en Kanye West. Ook op de voorganger van Utopia, het in hartzeer badende Vulnicura (2015), werkten de twee al samen, maar op Utopia was Ghersi van bij het begin betrokken partij. 'We smolten samen', zei Björk daar eerder over. 'Er gaapt een hele generatie tussen ons, maar gaandeweg beseften we dat we op filosofisch vlak heel wat delen.'

Björk kan zijn bijdrage aan Utopia niet genoeg benadrukken. 'Alejandro kent mijn discografie beter dan ikzelf. Door me te herinneren aan bepaalde, obscure tracks heeft hij lang verborgen kantjes van mezelf weer naar de oppervlakte gebracht. Hij heeft heel veel tijd en energie in deze plaat gestoken. Daar ben ik hem heel dankbaar voor.' Arca vergezelt haar niet op de tournee die haar straks ook naar Gent brengt - 'hij moet zijn eigen muziek kunnen spelen' - maar daarvoor kan ze wel rekenen op de diensten van de Oostenrijkse percussionist Manu Delago (die haar al sinds de Biophilia-tour begeleidt), een zevenkoppig fluitensemble en een harpiste. En de vogels op Utopia, gaan die ook mee op tournee? 'Dat zou ik wel willen, ja!' lacht ze. 'Maar ik zal ze eerst zover moeten krijgen dat ze een contract tekenen.'

De vogelsamples op Utopia verzamelde Björk vooral in audiotheken in Venezuela, het thuisland van Arca. 'Niet omdat ik me de Venezolaanse cultuur wilde toe-eigenen, maar omdat het exotische geluiden zijn. En met 'exotisch' bedoel ik het tegenovergestelde van 'normaal', het tegenovergestelde van saai. Exotisch, zoals het paradijs exotisch is, snap je?'

Of Gent, waar haar op 11 juli het Sint-Pietersplein wacht, ook een exotische plek is, willen we nog weten. Of is ze er al eens eender geweest? 'Jazeker', klinkt het resoluut. 'Ik was nog een tiener toen ik de eerste keer in Gent kwam. Mijn vrienden en ik hadden er een missie van gemaakt om te gaan dansen in die bekende new-beatclub. Hoe heette die ook alweer?' De Boccaccio, misschien? 'Ja, dat is het! Ik zal het niet licht vergeten. De security gedroeg zich toen erg agressief. Ze hadden verdorie honden bij. Een ervan heeft zelfs in mijn lip gebeten. (lacht)'

Wanneer we mevrouw Gudmundsdóttir toewensen dat haar volgende ervaring met Gent van een meer liefdevolle en positiever aard moge zijn, weerklinkt opnieuw die bekende giechel. 'Oh, maar het was helemaal geen negatieve ervaring, hoor! Ik beschouw dat litteken als een van mijn eretekens.'

En ook: http://focus.knack.be/entertainment/muz ... l#cxrecs_s

... hilarisch!

[epicurus]

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/07/09 ... op-sint-p/

15.000 supporters kunnen in Gent halve finale worldcup bekijken op Sint-Pietersplein. Met dank aan Björk

[error]

Dit is geweldig, kan alleen in België https://youtu.be/KO69SJLzGlE

[perUmbram]

Dit is geweldig, kan alleen in België https://youtu.be/KO69SJLzGlE

het is zo ontroerend, en hun reacties zijn hilarisch, vooral 'bjorn'

[perUmbram]

humo is een beetje aan het azijnzeiken... ik snap de redenering niet die ongeveer 'ze speelde een typische festivalset en het ontbrak aan typische festivalnummers'

ik heb tenminste erg genoten

https://www.humo.be/festivalitis/392421 ... etersplein

[perUmbram]

(hmm, knack is nu ook aan het azijnzeiken. hebben ze verloren met voetbal ofzo? )

[perUmbram]

en dan vanuit nederland - vanaf 2:00:30 hebben we hier een tenenkrommend domme 'recensent' van radio 3fm, die op typische 3fm-stijl denkt in termen als 'tering' en 'fakking mooi' en 'doe even een beetje normaal'. dan heb ik toch liever de lauwwarme belgische pers denk ik

https://www.npo3fm.nl/3voor12radio/uitz ... or12-radio

[epicurus]

Ik was wel onder de indruk van de opkomst: 13.000 toeschouwers is wel erg veel voor een experimentele artieste die al jaren niet meer in de hitparade staat

[meisbaer]

3voor12 (van de VPRO) heeft wel de juiste persoon gestuurd:
https://3voor12.vpro.nl/artikelen/overz ... Bjork.html

[epicurus]

Recensie De Standaard ...

[error]

Vraag: Zijn er nog mensen hier die *na* het Cornucopia concert in Brussel terugreizen naar of langs Rotterdam en ruimte hebben voor twee passagiers?

[meisbaer]

Nee helaas, ik ga met mijn zus terug naar Zeeland.

[error]

Ter gelegenheid van muziekfestival Le Guess Who? worden enkele maskers van James Merry gespresenteerd in de collectie-opstelling.

Zaterdag 9 oktober is er tussen 17:00 en 18:00 uur een Q&A met James Merry in het Centraal Museum.

Zie https://www.centraalmuseum.nl/nl/over-h ... ames-merry

[epicurus]

https://open.spotify.com/episode/4G9uhypl3YRzmcCtEKJWDZ
Zeer leuke podcast van een fan!

[meisbaer]

Gaat iemand van jullie nog naar de orkestral shows volgend jaar? Ik niet in ieder geval, deze keer.

Ben benieuwd of er nog nieuwe concerten bijkomen, al dan niet voor een volgend album

[dtanic]

Ik heb een ticket voor parijs, maar goed is al 2x uitgesteld dus we gaan het zien...

[epicurus]

Björk staat dit jaar 6 x in de Tijdloze, de lijst van Studio Brussel met de beste liedjes allertijden volgens de luisteraars:
1840 - Venus as a boy
1822 - Violently Happy
1639 - Human behaviour
1415 - Hyper-ballad
1316 - It’s oh so quiet
903 - Joga
Bizar dat Army of me geen vermelding heeft …

[meisbaer]

Het verbaast mij dat Violently happy erin staat, en hoger dan venus as a boy. Maar vijf keer, best netjes.
Allemaal ouder pul, dat wel.

[perUmbram]

Björk staat dit jaar 6 x in de Tijdloze, de lijst van Studio Brussel met de beste liedjes allertijden volgens de luisteraars:
1840 - Venus as a boy
1822 - Violently Happy
1639 - Human behaviour
1415 - Hyper-ballad
1316 - It’s oh so quiet
903 - Joga
Bizar dat Army of me geen vermelding heeft …

Jóga staat hoog voor een niet-hit! Of was die in België veel populairder dan elders?

[epicurus]

Iemand een abonnement op oor die hier de review van fossora kan delen?

[Magnetar]

Iemand een abonnement op oor die hier de review van fossora kan delen?

Sorry, ik niet en ik weet ook niet hoeveel waarde we moeten hechten aan een review van Oor.

[epicurus]

Klarinetten, koperblazers, koorpartijen, een legertje fluitisten met namen die op -dóttir eindigen, Björks eigen intrigerend rondzwevende stem en een batterij loeiharde gabberbeats – laat het maar aan Björk Gudmundsdóttir over om daar een samenhangende plaat van te maken, een plaat die bij vlagen mateloos ontroert en je ook nog eens op een bescheiden doch dringende manier tot actie opport.

Fossora (‘graafster’, de vrouwelijke vorm van iemand die graaft, maar dan in het IJslands) is getekend door de coronalockdown die Björk zelf niet eens als zo onplezierig ervoer. Het gaf haar de ruimte voor huisfeestjes waarop ze haar dj-hobby kon uitvoeren (dat mocht bij ons niet eens) en dat draaide steevast uit op een portie lijf-en-leden-opschuddende gabber. Daarnaast was er de dood van Hildur Rúna, haar hippiemoeder – onderwerp van zeker drie diep ontroerende liedjes, waar Björks kinderen op meedoen. Want dit gaat ook over generaties. Niet alleen deze liedjes, niet alleen deze plaat, maar het hele menselijke bestaan. Als we ons geen rekenschap geven van het erfgoed van de generaties vóór ons en onze verantwoordelijkheid voor de generaties ná ons en de wereld die we voor hen achterlaten, heeft het allemaal weinig zin.

‘Into sorrowful soil our roots are dug’, heet het in Sorrowful Soil. Een instrumentaal nummer, met gesampelde, woordloze stemmen, heet Mycelia, meervoud van mycelium: het netwerk van draden dat verschillende schimmels verbindt, een metafoor waarvan we sporen terugzien in openingsnummer Atopos: ‘Our union is stronger than us / Hope is a muscle (…) That allows us to connect.’ O, en die gabberbeats? Die worden dus in dit nummer en een ook verderop (Trölla-Gabba) neergelegd door Gabber Modus Operandi, een duo uit Bali, Indonesië – wat een interessante, postkoloniale draai geeft aan dit genre, stevig geworteld in de Nederlandse polder. En op een of andere manier klinken die beats dus volkomen logisch en organisch in de geluidenwereld die Björk hier optrekt. Haar zangmelodieën vlinderen over de beats en de koren van klarinet, fluit, strijkers en zang. Björk lijkt net zo hard op weg naar een soort modern-klassiek universum als Scott Walker in zijn latere dagen. Wees niet bang voor academisch gefrutsel: Björk graaft diep en raakt zo ook de bodem van jouw hart.

[epicurus]

Leuk radiofragment: https://radio1.be/luister/select/wonde ... verwachten

[Magnetar]

Efteling - Klimaatpositief over tien jaar, dát is ons doel!

[genf]

Wat leuk, een NL thread met/voor fans van Björk.
ik ben zelf helemaal weg van Fossora. was al een fan van BJörk, maar dit is absoluut haar beste album tot nu toe. favoriete nummers: victimhood en atopos.
Zou leuk zijn als er ook een Fossora live komt, en nog mooier met een concert in nederland.
Waarom treedt ze eigenlijk nooit (meer) op in nederland, weet iemand dat?

[meisbaer]

Geen idee eigenlijk. Haar laatste concert was bij de Volta tour in het Westerpark in 2007, daarna is ze alleen nog in België geweest. Voor het concert in het Westerpark was geloof ik iets van 10.000 kaarten verkocht. Best aardid dus.

Het kan een logistiek ding zijn, dat ze probeert zo gespreid mogelijk te touren en Nederlanders kunnen ook over het algemeen vrij makkelijk naar België gaan.

Maar het kan ook zijn dat er geen goede zaal is die tussen de ziggo en Afas in zit (al is die nieuwe zaal bij de Ahoy rond de 8000).